Zakładamy rabatę bylinową. Poradnik

2013-07-04 12:27

Starannie zaprojektowana i zadbana rabata bylinowa może zdobić nasz ogród wiele lat. Rabata bylinowa to harmonijna, ale urozmaicona kompozycja złożona z roślin różnej wysokości i pokroju. Często zakłada się ją na tle żywopłotu, grupy krzewów, przy ogrodzeniu lub ścianie budynku. Podpowiadamy jak zakładać rabatę bylinową.

Zakładanie rabaty bylinowej: przygotowanie stanowiska

Większość bylin dobrze rośnie na przeciętnie zasobnej glebie. Niektóre gatunki wymagają jednak określonego odczynu podłoża: zasadowego – dyptam jesionolistny, łyszczec wiechowaty (gipsówka), szarotka alpejska, orlik mieszańcowy, chaber białawy lub kwaśnego – zawilec wielkokwiatowy i grecki, tawułki, kuklik szkarłatny, szczawiki, rodgersje. Przygotowując stanowisko dla roślin lubiących zasadowe podłoże należy zwapnować glebę, dla gatunków wymagających próchnicznego podłoża– dodać ziemię liściową, a dla roślin pochodzących z lasów iglastych – torf wysoki. Na rabacie byliny rosną długo w jednym miejscu, dlatego przed jej założeniem starannie przygotowujemy stanowisko. Należy oczyścić podłoże z chwastów, rozluźnić je, a wczesną wiosną (po przekopaniu gleby) zasilić dobrze rozłożonym obornikiem lub kompostem.

Jak zakładać rabaty bylinowe w ogrodzie?

Zakładanie rabaty bylinowej: wybór roślin

Na rabatę wybieramy gatunki o podobnych wymaganiach świetlnych i glebowych. Na słonecznym stanowisku można posadzić np. astry, ostróżki ogrodowe, dyptam, jeżówkę purpurową, przymiotno ogrodowe, wilczomlecz pstry, kosaćce bródkowe, łubin, piwonie, mak wschodni, czyściec wełnisty. W miejscu półcienistym mogą rosnąć np. tojad mocny, orliki, zawilec japoński, parzydło leśne, tawułki, brunera wielkolistna, pluskwica, serduszka wspaniała i okazała, ciemierniki, funkie, rodgersje, paprocie.

Zwykle na rabacie łączy się rośliny różnych gatunków, ale można także stworzyć układ z odmian jednego gatunku, np. liliowca, kosaćca bródkowego, tawułki. Rośliny wysokie – pustynniki, ostróżki, tojady, łyszczec wiechowaty, przegorzany – sadzi się pojedynczo lub po 2–3, zaś rośliny niskie – w większych skupiskach. Jeśli chcemy wykorzystać na rabacie efekt masowego kwitnienia, należy połączyć gatunki zakwitające w podobnym czasie. Obok roślin o ozdobnych kwiatach warto posadzić również gatunki o dekoracyjnym ulistnieniu, np. funkie, bergenie, rodgersje, czyśćce, wilczomlecz pstry, paprocie, wieloletnie trawy. Te ostatnie dobrze komponują się z gatunkami o podobnych liściach (liliowcami, knifofią, trzykrotką Andersona, czosnkami ozdobnymi). Należy też wziąć pod uwagę barwę liści i kwiatów. Ostatnio modne są rabaty utrzymane w jednej tonacji kolorystycznej, np. niebieskiej, różowej, żółtopomarańczowej.

Warto posadzić gatunki długowieczne (tojad mocny, piwonia lekarska, serduszka okazała, liliowce, funkie, rodgersje), które w tym samym miejscu mogą rosnąć kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat. Gatunki krótkowieczne (orlik mieszańcowy, jeżówka purpurowa, wielosił błękitny) trzeba co kilka lat odmładzać i przesadzać na nowe miejsce, bowiem tracą żywotność i słabiej kwitną. Niektóre byliny, np. mak wschodni, serduszka okazała, pustynnik, latem przechodzą w stan spoczynku – ich części nadziemne częściowo lub całkowicie zanikają. Dlatego sadzimy je wśród gatunków bujnie rozrastających się w letnich miesiącach.

Zakładanie rabaty bylinowej: zakup i sadzenie roślin

Najlepiej kupować rośliny produkowane w doniczkach – nie trzeba ich sadzić do gruntu zaraz po zakupie, nie ma ryzyka uszkodzenia bryły korzeniowej. Jeśli jednak mamy byliny wykopane z gruntu i nie możemy ich od razu posadzić na miejsce stałe, umieszczamy je w dołowniku w osłoniętym od wiatru, zacienionym miejscu i przysypujemy ziemią. W gorące dni zadołowane rośliny trzeba podlewać. Przechowywać w ten sposób nie wolno długo, gdyż zaczynają wypuszczać korzenie, co utrudnia przesadzanie. Rośliny z pojemników można sadzić prawie cały sezon wegetacyjny, z wyjątkiem upalnego lata, a byliny wykopane z gruntu zaleca się sadzić wiosną (od III do połowy V) lub na początku jesieni (od połowy VIII do X). Te posadzone jesienią wymagają przykrycia na zimę suchymi liśćmi lub torfem. Jesienna pora sadzenia nie jest zalecana dla takich gatunków, jak: zawilec japoński, aster gawędka, złocień wielki (jastruń), rudbekie, łubin trwały, knifofia (trytoma), a także dla traw i paproci – posadzone jesienią mogą przemarzać zimą. Jesienią natomiast sadzimy zimujące w gruncie rośliny cebulowe i bulwiaste (tulipany, krokusy, narcyzy, szafirki, czosnki). Najlepiej sadzić w pochmurny dzień. Ostrym nożem lub sekatorem usuwamy uszkodzone i skracamy zbyt długie korzenie. Wykopujemy dołek odpowiadający rozmiarom bryły korzeniowej, a następnie umieszczamy w nim roślinę, nie podwijając korzeni, przysypujemy ziemią, którą ugniatamy. Po posadzeniu rośliny podlewamy, aby ziemia dokładnie oblepiła korzenie. Rośliny sadzimy na taką głębokość, na jakiej rosły wcześniej – szyjka korzeniowa powinna znaleźć się pod ziemią. Wrażliwe na zbyt głębokie sadzenie są piwonie, kosaćce bródkowe, płomyk wiechowaty (floks), aster gawędka, dzielżan ogrodowy – jeśli będą posadzone zbyt głęboko, mogą nie kwitnąć kilka lat. Cebule i bulwy sadzimy na głębokość równą ich potrójnej wysokości. Glebę między roślinami przykrywamy warstwą kory lub torfu – zapobiega to zachwaszczeniu, nadmiernemu parowaniu wody z gleby i przegrzewaniu się podłoża w upalne dni. Rośliny systematycznie podlewamy i odchwaszczamy. Pierwszy raz nawozimy w 2–3. roku po założeniu rabaty.

Czy artykuł był przydatny?
Przykro nam, że artykuł nie spełnił twoich oczekiwań.
Nasi Partnerzy polecają
Pozostałe podkategorie