Sośnica japońska [Porada eksperta]

Roślina ze zdjęcia to sośnica japońska, znana również jako japońska sosna parasolowata (Sciadopitys verticillata). Jest to zimozielone drzewo iglaste, jednocześnie żywa skamieniałość, powszechna w mezozoiku. W stanie dzikim występuje w górach Honsiu, Sikoku i Kiusiu w Japonii, skąd pochodzi. Dorasta tam do ok. 40 m wysokości, średnio osiąga 10-15 m (w Polsce 7-8 m). Rośnie bardzo wolno, średni przyrost 15-25 cm rocznie. Tworzy koronę gęstą, początkowo idealnie stożkową, potem tracącą regularność. Ma charakterystyczne igły: podwójne, mięsiste, długie, szerokie, zebrane na szczytach pędów w parasolowate okółki; żywozielone, mogą lekko brązowieć i dość łatwo przemarzać zimą. Opadają po 2 latach (naturalny proces u wszystkich iglaków). Sośnica jest rośliną jednopienną (kwiaty męskie i żeńskie występują na tej samej roślinie), owocami są jajowate, zielone, później czerwonobrązowe szyszki, ok. 8-10 cm długości, dojrzewające w 2 roku od momentu zapylenia. Sośnica to roślina dość trudna i zawodna w uprawie. Wymaga żyznych, urodzajnych, głębokich, kwaśnych, wilgotnych, ale dobrze zdrenowanych gleb. Nie toleruje wapnia w podłożu, źle znosi suszę. W Polskich warunkach klimatycznych wymaga miejsc półcienistych, osłoniętych i ciepłych, gdyż jest narażona na przemarznięcia, szczególnie w młodym wieku. Konieczne jest jej osłanianie na zimę. Przez parę lat od skiełkowania rośnie dobrze, później prawdopodobnie z powodu braku odpowiednich grzybów mikoryzowych igły mogą żółknąć i opadać. W USA oraz zachodniej Europie występuje w kilku wyhodowanych tam odmianach, m.in. ‘Aurea’, ‘Big Filip’, ‘Gold Star’, ‘Golden Rush’, 'Grüne Kugel', 'Sternschnuppe'. W Polsce dostępna tylko jako gatunek.