Radzi: Stanisław Ignatowicz
Od 1974 r. pracuje w Katedrze Entomologii Stosowanej SGGW i zajmuje się szkodnikami, ich życiem i metodami zwalczania. Preferuje metody biologiczne, mechaniczne, fizyczne, biotechniczne, a stosowanie chemicznych środków ochrony roślin uważa za ostateczność w najbliższym otoczeniu człowieka.
Przyczyną choroby powodującej żółknięcie, a raczej brunatnienie igieł świerka, jest grzyb z gatunku Rhizosphera kalkhoffii. Grzyb ten atakuje nie tylko różne gatunki świerka, ale także sosny i jedlicę. Do najbardziej podatnych na chorobę zwaną brunatnienie igieł świerka, niestety, należy świerk kłujący (Picea pungens) i świerk Engelmanna (P. engelmanni).
Brunatnienie igieł świerka występuje na świerkach w każdym okresie wzrostu. Pierwsze objawy pojawiają się już wiosną na igłach dolnych gałęzi. Potem objawy rozszerzają się stopniowo na coraz wyżej położone gałęzie. Zdarza się, że objawy uwidoczniają się około 1 m od podstawy pnia i wtedy w koronie drzew mogą powstawać charakterystyczne dziury po opadnięciu igieł. Pod koniec lata, na tegorocznych igłach, pojawiają się żółte, cętkowate plamy, które wkrótce brązowieją, a chore igły opadają latem i jesienią. Jeśli defoliacja powtarza się w ciągu kilku sezonów, wtedy pędy zamierają. Grzyb zimuje w chorych igłach znajdujących się na drzewie lub w opadłych igłach.
Wilgotne lato z częstymi opadami deszczu sprzyja rozwojowi choroby. Zarodniki grzyba Rhizosphera kalkhoffii są przenoszone za pomocą kropel wody na zdrowe partie drzewa i na drzewa sąsiednie, gdzie dokonują infekcji. Zakażeniu ulegają najczęściej tegoroczne igły, ale zdarza się, że też starsze, szczególnie jeśli są uszkodzone przez mróz. Na bardzo podatnym świerku kłującym zakażone igły żółknąć mogą już wiosną i w sierpniu przyjmują purpurową barwę. Jesienią opadają.
Wiosną, gdy ukazują się nowe pędy i gdy często padają deszcze, należy opryskać rośliny stosując jeden z fungicydów: Sportak Alpha 380 EC (0,05%), Topsin M 70 WP albo Topas MZ 61 WP (0,1%).
